Το παράπονο

ηλιοβασίλεμα

Ηλιοβασίλεμα

Ο Φοίβος ροδοκόκκινος αργοκυλά στη δύσησέρνοντας σύννεφα χρυσά γι’ ασύγκριτη χλαμύδα·σε λίγο πίσ’ απ’ το βουνό κει κάτω θε ν’ αφήσειμισόσβηστη και θαμπερή την υστερνή τ’ αχτίδα. 5Η θάλασσα π’ απλώνεται βουβή και νεκρωμένηανατριχιάζει κάποτε στα χάδια του αγέρα,κι οι ψαροπούλες, ροδαλές στου ήλιου που πεθαίνειτο ματωμένο βλέμμα, ξανοίγονται ώς πέρα. Η νύχτ’ απλώνει απαλά το μαύρο της σεντόνι10και αφανίζει άπονα καθ’ ομορφιά και χάρη,ακούγεται το άχαρο κελάδημα του γκιώνηκι αργοπροβάλλει ντροπαλό τ’ ολόχλωμο φεγγάρι.